“Money Talk” van Louis Wilson is eindelijk tot België en Europa doorgedrongen. In de US was ze nochtans van stapel gelopen in 2006. Het is nochtans een uiterst geslaagd album, in een genre waarvan ik dacht dat er geen protagonisten meer voor waren. Southern soul met een vleugje blues in huis, zoals in “Dog in the House”. De meeste andere nummers gaan aanleunen bij onze betreurde, dat mogen wij van onze halve Oostendenaar zeggen, Marvin Gaye. Die zoetgevooisde en toch hypnotiserende, zangerige intonaties van de stem. Geen Stax-sounds op deze plaat. Een nummer als “If It Ain’t Broke Don’t Try To Fix It” nodigt uit om uw lief eens ferm tegen uw gilee te trekken, en de rest.

Louis Wilson kan zijn songs niet alleen met veel gevoel zingen, hij heeft ze ook alle dertien geschreven. Het veertiende nummer op deze CD is van Barrett Strong en Norman Withfield, het prachtige “I Heard It Trough The Grapevine” en hier door Louis zeer overtuigend neergezet. Een versie die ik bij mijn collectie covers van dit lied zal bijzetten, nu het mij ter ore is gekomen.

Volgens de liner notes, waarnaar ik dus graag verwijs, zijn de Today’s People zo’n drieëndertig man sterk, net iets teveel om op te noemen, temeer daar ze uiteraard niet alle tegelijk aan elk nummer deelnemen. Eén man wil ik toch wat extra belichten, Mark M. McCoy die het album producete en tevens de meeste gitaren voor zijn rekening neemt, zowel de electrische als de akoestische, zowel de solo’s als het uiterst beheerste compen. Hij arrangeerde ook de bijzonder interessante ‘hornline’ in “…Grapevine”

Ik heb dit ceedeetje een paar maal laten afspelen met de toets, met het liggende achtje erop, ingedrukt, in mijn superluie zetel, in het halfduister onder een schemerlampje, de fles single malt binnen handbereik en verder niets omhanden.
Als je ze op deze wijze een paar maal kan laten repeaten zonder in lethargie te vervallen, wil dat zeggen dat ze iets heeft. Geloof me. Je kan er ook hartstochtelijk op dansen, zoals ik boven al expliceerde, maar dan moet je wel met tweeën zijn en het vooral niet te letterlijk interpreteren. Want hoewel je niet meer dan het oppervlak van zo’n CD nodig hebt om op rond te draaien en te wriemelen, raad ik je toch aan ze in de speler te stoppen, dat luistert beter en is minder schadelijk voor het schijfje.

Wie houdt van de broertjes Neville als ze op de gevoelige snaar zingen, of van de Isley Brothers op hun zachtere werk, of nog van Marvin Gaye zoals ik al zei of Sam Cooke of Curtis Mayfield of Lionel Richie, zal zich niet bekocht voelen als hij zich deze “Money Talk” aanschaft.

 

witteMVS